The Professor - Movie

آیا فیلم ارزش دیدن را دارد؟

 

اکثر مواقع با توجه به امتیاز فیلم تصمیم میگیرم که فیلم را نگاه کنم یا نه. و در مورد فیلمهایی با امتیاز پایین اگر فقط کسی فیلم را دیده باشد و راحع بهش نظر مثبتی داشته باشد نگاه میکنم که شاید فیلم به مذاقم خوشم بیاید.

در مورد فیلم پروفسور باید بگم که اصلا ارزش یک ثانیه وقت گذاشتن و نگاه کردنش را ندارد. حیف وقتی که برای تماشای این فیلم گذاشتم. فیلمنامه به شدت آبکی با بازی های تصنعی به این فیلم منتهی میشود. ایده ی اصلی بد نیست ولی سازندگان فیلم بین ساخت فیلم طنز, فلسفی و درام سرگردان هستند. نتیجه این میشود که این سه تم با همدیگر ترکیب پذیر نیستند. 

خلاصه: این فیلم را نگاه نکنید چون ارزش وقت گرانبها را ندارد. و حتی ارزش ندارد که بیشتر راجع بهش بنویسم.

اینستاگرام

از زمانی که نوشتن در اینجا را متوقف کردم. در اینستاگرامم مینوشتم. ولی بعد از گذشت تقریبا دو سال میبینم که لذت نوشتن و محدود نبودن در وبلاگ چیز دیگری است. به همین خاطر از امروز دیگر اینستاگرامم را آپدیت نخواهم کرد و اینجا به نوشتنم ادامه میدهم. 

از نظر سلیقه شخصا میکروبلاگ را به هر چیزی ترجیح میدهم.  ولی در نبود یک سیستم میکروبلاگ خوب و حرفه ایی به زبان فارسی باید از بهترین گزینه جایگزین استفاده کرد. 

با خودم فکر میکردم که دلیل نوشتنم چیست. و هر چه که در اینستاگرام بیشتر مینوشتم کمتر بازخوردی احساس میکردم و اصلا حس رضایتی نداشتم. حداقل میدانم کسی که در وبلاگها میگردد مطالب را بیشتر از کسی که در اینستاگرام میگردد میخواند. نوع کاربر و دید آنها متفاوت است. سوال بعدی این است که هدف من آیا دیده شدن است؟ باید جواب بدم که هدف من تبادل آرا و نظرات است. و داشتن بلندگویی که نظراتم را در حلق خواننده فرو کنم. ولی شاید وقتی که به درون خودم نگاه کنم هدفم خلق چیزی باشد که مدتی بعد از من در این دنیا باشد.

از اوایل سال 97 بیشتر از هر چیزی هدفم در زندگی و کارم ذهنم را درگیر کرده است. نمیدانم تا کی باید کار کنم؟ تا کی باید خودم را محدود به قالبهای بورژوای زندگی کنم؟ فعلا در سی سالگی مشتی سوال دارم و بس. و جاده همچنان تاریک است.